Κι οι ανάπηροι στο στόχαστρο

Οι άνθρωποι με αναπηρίες και σοβαρές παθήσεις
είναι από τα μεγάλα θύματα του Μνημονίου

Η «νέα Ελλάδα» που ανατέλλει, δηλαδή, η χώρα της φτώχειας, της ανημπόριας, των μυριόστομων οδυρμών, κτυπά και τους ανάπηρους ανθρώπους. Ασθενείς με αιματολογικά προβλήματα, νεφροπαθείς, τυφλοί, με προβλήματα ακοής, βρίσκονται στο στόχαστρο του «νοικοκυρέματος».

Δεν μπορεί κανείς να μην πει ότι υπήρχαν χιλιάδες «μαϊμού» ανάπηροι που έμπαιναν υγιείς στα βουλευτικά γραφεία και ανακηρύσσονταν ανάπηροι. Ο καπιταλιστικός άνθρωπος είναι διαμορφωμένος στη μίζα, την απατεωνιά, την αρπαχτή, τη λαμογιά. Ωστόσο, εμείς που κυκλοφορούμε στα νοσοκομεία, στα γραφεία πρόνοιας δηλαδή, στα μέρη που αγωνίζονται να ζήσουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας, γνωρίζουμε τον πόνο τους. Ξέρουμε καλά τι σημαίνει ανημπόρια, αγώνας για το αυριανό πρωινό, δηλαδή, αγώνας για επιβίωση. Κι αν οι «μαϊμού» ανάπηροι ήταν μια αλήθεια, η μεγαλύτερη αλήθεια είναι οι πραγματικοί, αξιοπρεπείς ανάπηροι. Και αυτοί πλήττονται, με τις μειώσεις συντάξεων και επιδομάτων, την κάθετη πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας, τα ύποπτα φάρμακα που έρχονται από την Κίνα, την Ινδία και άλλες «εξωτικές» χώρες. Φάρμακα που οδηγούν μαθηματικά σε χιλιάδες περιπτώσεις με παρενέργειες, ίσως και σε θανάτους... Σε λίγο δεν θα αποτελεί είδηση να εμφανιστεί κανένα στοίχημα στην παγκόσμια αγορά όπου θα στοιχηματίζουν για τον αριθμό των νεκρών μας.

Αφημένοι στα χέρια ενός κράτους που καταρρέει, ή τα χέρια ιδιωτικών κλινικών όπου δεν ξέρεις τι σου δίνουν, π.χ. τι φίλτρα βάζουν για την αιμοκάθαρση, οι άρρωστοι μας περιμένουν γεμάτοι αγωνία την επόμενη ημέρα. Στοιβαγμένοι στα φαρμακεία των νοσοκομείων και των ταμείων, οι συγγενείς αγωνιζόμαστε γιο το αβέβαιο μέλλον. Μέλλον όχι ετών, αλλά μηνός. Καλή διατροφή, σωστά φάρμακα, βοήθεια στην καθημερινότητα μας, προστασία από πάσης φύσεως αλλοδαπές που αναγκαστικά χρησιμοποιούμε, αγωνία μπας ρίχνουν ξύλο στα ανήμπορα άτομα της οικογενείας μας.. Και όλα αυτά μόνοι, χωρίς τη βοήθεια κανενός κράτους, καμιάς υπηρεσίας κοινωνικών λειτουργών.

Επειδή όλα αυτά τα προβλήματα θα απογειωθούν, απαιτείται μια βοήθεια από την κοινωνία. Να στηρίζουμε σε κάθε γειτονιά τους ανάπηρους μας, τους γέροντες μας, τα παιδιά μας. Να φτιάξουμε ένα τείχος ανθρωπιάς ενάντια στην καπιταλιστική λογική του ατομικισμού. Να βοηθήσουμε τους ηρωικούς ιατρούς μας, που μόνοι τους αγωνίζονται, τις νοσοκόμες μας και όλο το προσωπικό που μας συνδράμει τόσα χρόνια. Καθένας μας, δηλαδή, να νιώθει την ανάσα του συνανθρώπου του. Και να υψωθούμε σε ένα ανώτερο επίπεδο, ικανό να θέσει τον άνθρωπο στη σφαίρα ενός νέου κοινωνικού συστήματος στη θέση του καπιταλισμού.

Αριστείδης Λάμπρου