Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κατευνάσει τη λαϊκή οργή και την αντίδραση της εργατικής τάξης, που ολοένα εντείνεται. Τελευταία εμμονή της είναι το ευρωομόλογο. Μια πρόταση που (σύμφωνα με τα ελληνικά ΜΜΕ) αποκτά όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Πρόταση όμως που, στην πραγματικότητα, έχουν απορρίψει Γερμανία και Γαλλία, αλλά δέχτηκαν ουσιαστικά διάφορα κράτη που βρίσκονται στα πρόθυρα της πτώχευσης, σαν μια ύστατη προσπάθεια απεγκλωβισμού από τη σταθερή τους πορεία προς το ΔΝΤ.
 |
| Η Μέρκελ, συνοφρυωμένη, αμφιβάλλει πολύ κατά πόσον είναι προς το συμφέρον του γερμανικού καπιταλισμού να ρισκάρει για να σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό |
Όλα αυτά είναι μια αυταπάτη. Το ευρωομόλογο, αν υποθέσουμε ότι εκδίδεται, δεν μπορεί να καλύψει παρά ένα πολύ μικρό μέρος του ολοένα αυξανόμενου χρέους, το οποίο δεν δύναται να μειωθεί χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, εφόσον χωρίς αυτές δεν υπάρχουν έσοδα. Η κάλυψη θα αφορά έως το ύψος του 60% του ΑΕΠ και όχι για το σύνολο του χρέους. Αυτό πρακτικά σημαίνει την εξοικονόμηση μόλις 4 δισ. ετησίως, που θα εξανεμίζονται ωστόσο από τον εξωτερικό δανεισμό για το υπόλοιπο χρέος, με επιτόκια δυσθεώρητα, καθώς και από τη μη ύπαρξη εσόδων.
Η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας, για λόγους που έχουμε τονίσει επανειλημμένα, και έχουν σχέση με τα εφοπλιστικά και τραπεζικά συμφέροντα, έχει επιλέξει ένα μοντέλο ανάπτυξης εντελώς αντιπαραγωγικό, που βασίζεται όχι στην παραγωγή προϊόντων αλλά στη μεταφορά κινεζικών προϊόντων, την τραπεζική εξυπηρέτηση και, γενικά, την παροχή υπηρεσιών. Αυτό το μοντέλο δημιουργεί μια οικονομία που γεννά διαρκώς χρέη, ακόμη κι αν αποδεκατίσουν όλο το δημόσιο τομέα. Έτσι, και να ήθελαν οι αστικές τάξεις της Ευρώπης να βοηθήσουν, δεν θα το κατόρθωναν. Ο ουσιαστικός προσανατολισμός της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης και της κυβέρνησης της προς την Ασία φέρνει αντιμέτωπο τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό σαν σύνολο με τον ελληνικό. Αυτό δυσχεραίνει οποιαδήποτε διάθεση βοήθειας προς την Ελλάδα.
Η έκδοση ευρωομόλογου σημαίνει ουσιαστικά τη δημιουργία μιας ενιαίας ευρωπαϊκής «κεντρικής οικονομικής κυβέρνησης». Αυτό είναι μια ουτοπία τόσο μεγάλη όσο και η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης και ενός ενιαίου νομίσματος υπό καπιταλιστικές συνθήκες. Επαληθεύεται πλέον η θέση μας ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδύνατον να έχει μια ενιαία πολιτική ηγεσία, γιατί κάθε εθνική αστική τάξη προσπαθεί να διαφυλάξει τα δικά της συμφέροντα, που συνήθως βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των άλλων κρατών. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα όταν, στο ξέσπασμα της κρίσης, κάθε κράτος έσπευσε να περισώσει τη δική του αστική τάξη και τα ιδιαίτερα συμφέροντα της. Έτσι είδαμε τις οικονομίες της Ευρώπης, αντι να συγκλίνουν, να αποκλίνουν μεταξύ τους.
Πόσο δυνατή είναι λοιπόν μια «κεντρική οικονομική κυβέρνηση», που θα διαχειρίζεται, μέσω του ευρωομόλογου, τις οικονομίες όλων των ευρωπαϊκών κρατών; Θεωρητικά, θα διαχειρίζεται ένα ταμείο στο οποίο θα συνεισφέρουν όλα τα κράτη. Στην πραγματικότητα, όμως, μόνον η Γερμανία και η Γαλλία έχουν αυτή τη δυνατότητα1 και καλούνται οι λαοί αυτών των δύο κρατών να επωμιστούν τα χρέη των αστικών τάξεων της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και άλλων, που θα ακολουθήσουν πολύ σύντομα. Γι' αυτό, άλλωστε, από την αρχή αρνήθηκαν. Αλλά και αν δεχτούν, κάτω από κάποιες πιέσεις, η προϋπόθεση και το αντάλλαγμα για την έκδοση του ευρωομόλογου θα είναι ο οικονομικός αλλά και πολιτικός έλεγχος του κράτους που δανείζεται.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη. Όταν τα αστικά κράτη μιλούν για «ανάκαμψη», εννοούν την ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια υπομονής. Πρέπει γρήγορα να πετάξουμε από την εξουσία τους υπηρέτες των εφοπλιστών και των τραπεζιτών, που τόσα χρόνια απομυζούν τον ελληνικό λαό. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ελλάδα είναι να μην αναγνωρίσουμε κανένα χρέος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν το δημιουργήσαμε εμείς. Να πληρώσουν οι εφοπλιστές με τα βαπόρια τους, οι τραπεζίτες με τους τόκους τους και οι πρωθυπουργοί και υπουργοί από τις λοβιτούρες τους.
Χρήστος Χατζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου