ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Μια χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό και τις φθηνές υπηρεσίες είναι καταδικασμένη σε μισθούς πείνας, μόνιμο χρέος και τριτοκοσμικές προοπτικές

Για να μπορέσει σήμερα η χώρα μας να βγει από το αδιέξοδο που την έχουν καταδικάσει οι Έλληνες μεγαλοκαππαλιστές (εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοκατασκευαστές) και οι υποτακτικές τους κυ­βερνήσεις, θα πρέπει να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Διότι τις τελευταίες δεκαετίες τα μεγαλοκαπιταλιστικά αυτά αρπακτικά έχουν κατα­στρέψει τον παραγωγικό ιστό της Ελλά­δας, προκειμένου να τη μετατρέψουν σε μια χώρα φθηνών υπηρεσιών, σε μια βά­ση για τις ιμπεριαλιστικές τους εξορμή­σεις και τις μπίζνες τους με Άραβες και Κινέζους. Πραγματική ανάπτυξη δεν είναι οι παρασιτικές δραστηριότητες, όπως ο τουρισμός, η τραπεζική τοκογλυφία, ο χρηματιστηριακός τζόγος κ.λπ., γιατί όλα αυτά καταδικάζουν έναν λαό σε φθηνά μεροκάματα και μόνιμο χρέος. Ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει μόνο με μεγάλα κρατι­κά έργα και επενδύσεις στη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, που οδηγούν σε χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, αυξήσεις μισθών, εξαγωγές, αναζωογόνηση του εμπορίου.

Εσωτερικό σύγχρονου εργοστασίου και γραμμή παραγωγής του

 

Αποτελεί λοιπόν επιτακτική ανάγκη σήμερα η στροφή προς ένα μοντέλο πα­ραγωγικής ανάπτυξης της χώρας μας. Δηλαδή, απαιτείται:

α) Ένας κεντρικός και μακροπρόθε­σμος σχεδιασμός για την ίδρυση και ανάπτυξη σύγχρονης βιομηχανίας. Σύγ­χρονη βιομηχανική παραγωγή μπορεί να υπάρξει μόνο με την πρωτοβουλία και στήριξη του κράτους, διότι οι μεγάλες βιομηχανικές επενδύσεις δεν προσφέ­ρουν γρήγορο και απεριόριστο κέρδος. Γι' αυτό και κανένας Έλληνας μεγαλοκαπιταλιστής, συνηθισμένος στις αρπακτι­κές δραστηριότητες και το εύκολο κέρ­δος, δεν πρόκειται να προχωρήσει σε τέ­τοιες επενδύσεις.

β) Εφαρμογή νέων τεχνολογιών και νέων μεθόδων καλλιέργειας στον αγρο­τικό τομέα, καθώς και σύνδεση του με μια σύγχρονη κρατική βιομηχανία.

γ) Φθηνή κρατική ενέργεια για την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, ανασύσταση κρατικών βιομηχανιών, επανακρατικοποίηση στρατηγικών τομέ­ων της οικονομίας (π.χ. μεταφορές, λιμά­νια, τηλεπικοινωνίες) και φυσικά όχι ξε­πούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων οργανισμών (όπως σχε­διάζεται για ενέργεια, τρένα κ.λπ.).

δ) Γενναία χρηματοδότηση στα ελλη­νικά πανεπιστήμια και δημόσια ερευνητι­κά ινστιτούτα, για ανάπτυξη της έρευνας και της τεχνολογίας και εφαρμογή της στην παραγωγική διαδικασία προς όφελος του λαού.

Και ε) αξιοποίηση του έμπειρου και ειδικευμένου εργατικού δυναμικού που η χώρα μας διαθέτει και υποστήριξη της ειδικευμένης και καλοπληρωμένης ερ­γασίας. Άλλωστε, η ανταγωνιστικότητα μιας σύγχρονης βιομηχανίας βασίζεται στην ποιοτική παραγωγή, η οποία είναι αποτέλεσμα της υψηλής τεχνολογίας και της ειδικευμένης -άρα και υψηλά αμειβό­μενης- εργασίας.

Όλα αυτά που ζητάμε δεν είναι αδύ­νατα. Μεγάλες ελληνικές κρατικές βιομη­χανίες (π.χ. ΔΕΗ) καθώς και μεγάλα δη­μόσια έργα (γέφυρες, λιμάνια) υλοποιή­θηκαν σε παλιότερες, δύσκολες εποχές και γίνονταν με χρήματα του κράτους. Μι­κρές χώρες σαν την Ελλάδα, όπως το Ισραήλ, η Φινλανδία, η Δανία, έχουν κα­τορθώσει να γίνουν εξαγωγείς τεχνο­γνωσίας και προϊόντων υψηλής τεχνολο­γίας παγκοσμίως, ρίχνοντας το βάρος της ανάπτυξης τους όχι στη φθηνή εργασία -όπως κάνει ο ελληνικός καπιταλισμός-αλλά στην έρευνα, την τεχνολογία και το υψηλού επιπέδου εργατικό και επιστημο­νικό δυναμικό τους.

Όσο δε για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για τέτοιες επενδύσεις, αναφέ­ρουμε μόνο: 78 δισ. ευρώ χαρίστηκαν ήδη στους τοκογλύφους τραπεζίτες, πολλά κεφάλαια σήμερα δεν φορολο­γούνται (π.χ. εφοπλιστές, εκκλησία), ενώ θα πρέπει να δημευθούν και να κατασχε­θούν οι περιουσίες όλων όσων έφαγαν κρατικά δάνεια και επιδοτήσεις. Ολα αυ­τά τα έσοδα θα μπορούσαν να αξιοποιη­θούν προς μια τέτοια παραγωγική κατεύ­θυνση.

Να μην έχουμε αυταπάτες. Αυτή την πολιτική δεν πρόκειται να την εφαρμό­σουν οι άρπαγες μεγαλοκαπιταλιοτές και η κυβέρνηση τους. Είναι μια πολιτική ενά­ντια στα συμφέροντα και τα κέρδη τους. Αυτή όμως την πολιτική μπορεί και πρέ­πει μέσα από τους αγώνες του να την επι­βάλει ο ελληνικός λαός, γιατί είναι ο μο­ναδικός δρόμος της επιβίωσης του.

Το δίλημμα άλλωστε που τίθεται σήμε­ρα είναι: ή θα γίνουμε μια χώρα του «τρί­του κόσμου», με αντίστοιχο παραγωγικό επίπεδο και συνθήκες διαβίωσης, όπως επιθυμούν οι μεγαλοκαπιταλιστές, ή θα γίνουμε μια ανεπτυγμένη χώρα, με αντί­στοιχο βιοτικό επίπεδο και αισιόδοξες κοινωνικές προοπτικές για το μέλλον της εργατικής τάξης και του λαού μας.

Μάριος Σάκος