Πολύς ο λόγος τελευταία για την ανάγκη προάσπισης της «νομιμότητας», ενάντια στην «ανομία» στην οποία εξωθείται η ελληνική κοινωνία από συγκεκριμένα κέντρα πολιτικών αποφάσεων.
Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το να μην πληρώνεις διόδια, εισιτήριο στο αστικό ή στο μετρό, αποτελεί μία παράνομη πράξη. Στον ίδιο βαθμό, βεβαίως, παρανομούν και όσοι εξωθούν τους πολίτες να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο. Σε μία ευνομούμενη πολιτεία είναι αυτονόητα πράγματα αυτά και αυτονόητα αποδεκτή είναι και η τιμωρία των ενόχων, φυσικών και ηθικών αυτουργών.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν είναι κυρίαρχο ένα καθεστώς γενικής διαφθοράς και ατιμωρησίας, όπως αυτό που δυναστεύει χρόνια τώρα το λαό μας; Είναι προφανές ότι οι εκπρόσωποι αυτού του καθεστώτος είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να επικαλούνται την ανάγκη διαφύλαξης της νομιμότητας. Τα κροκοδείλια δάκρυα τους δεν πείθουν πλέον κανέναν.
Δεν πείθεται, όμως, η κοινωνία ούτε και από τις υποκριτικές κραυγές και παροτρύνσεις της αριστεράς για «ανυπακοή», για τον απλούστατο λόγο ότι η ανυπακοή την οποία επικαλείται είναι σύμφυτη με την ιδεολογία της, μία ιδεολογία καταδικασμένη από την ιστορία. Είναι η ανυπακοή που ως απώτερη επιδίωξη της έχει την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την εγκαθίδρυση παρωχημένων ιστορικά και ανελεύθερων καθεστώτων, για τη μετάβαση στα οποία «απαιτούνται ενίοτε και συγκεκριμένα ποσά βίας»! Δεν πείθεται, όμως, η κοινωνία δυστυχώς, ούτε και από τις εκκλήσεις πολιτικών που υποτίθεται ότι εκφράζουν πατριωτικές απόψεις, αφού αυτές κατά κανόνα είναι σύμφυτες και ταυτιζόμενες με τις «λύσεις» και τις παροτρύνσεις για «νομιμοφροσύνη», που αρθρώνει απεγνωσμένα το κατάρρεαν καθεστώς της Μεταπολίτευσης, ενώ αφήνουν ελεύθερο το έδαφος για καπηλεία και καπέλωμα των λαϊκών αντιστάσεων από την αριστερά.
Αυτή η τακτική, σε περίπτωση μίας πολύ πιθανής κοινωνικής έκρηξης, θα έχει ως αποτέλεσμα τη μετακύλιση του σωρευμένου κοινωνικού μίσους και εναντίον του πατριωτικού χώρου, αφού οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του, από τους οποίους οι πολίτες περίμεναν μία στάση αξιοπρεπή και ριζοσπαστική, κατέληξαν να συμπορεύονται με τους δυνάστες της πατρίδας, επικαλούμενοι μία ακατανόητη και εθελόδουλη «νομιμοφροσύνη». Αυτοί που ανδρώθηκαν πολιτικά με τα γνωμικά και τα έργα ενός Ίωνα Δραγούμη, αυτοί που επικαλέστηκαν τα λόγια ενός Περικλή Γιαννόπουλου και ενός Ιωάννη Συκουτρή, αυτοί που έγιναν άξιοι της εμπιστοσύνης όλων των ιστορικών ηγετών του πατριωτικού και εθνικιστικού χώρου της πατρίδας μας, για να δημιουργήσουν τελικά τη μαγιά της μετέπειτα πολιτικής καταξιώσεώς τους, πρέπει επιτέλους να επανασυνδέσουν τον πολιτικό τους λόγο με τις απαιτήσεις της λαϊκής βάσης, με το αλάνθαστο κοινωνικό αισθητήριο και με τις ιστορικές παρακαταθήκες του Ελληνισμού. Οι 300 των Θερμοπυλών, οι πολεμιστές στο Μανιάκι, τα παλληκάρια του Παύλου Μελά, οι ήρωες του έπους των βορειοηπειρωτικών και αλβανικών βουνών, οι νεκροί που είναι θαμμένοι στη Μακεδονίτισσα ο Σολομός Σολομού, δεν έθεσαν στον εαυτό τους ορθολογιστικά ψευτοδιλήμματα. Με τη στάση και τους αγώνες τους, άλλα μας δίδαξαν, πορευόμενοι στο δρόμο των ελληνικών αξιών και ιδανικών.
Αυτό τον δρόμο απαιτούν πλέον όλοι οι Έλληνες να βαδίζουν οι ηγέτες τους (πολύ περισσότερο μάλιστα οι ηγέτες του πατριωτικού χώρου). Η ιστορία έχει δείξει ότι όσα γίνονται οι ίδιοι παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αυτοθυσίας, εμπνέουν το λαό, που τους ακολουθεί χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις.
«Μπροστά σας απλώνεται ένας δρόμος. Πάρτε τον, ειδεμή σαπίστε εκεί που είστε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου