Κρίση ή παρακμή;

Τα αποτελέσματα των εκλογών αλλά κυρίως τα όσα επακολούθησαν δεν αφήνουν πλέον καμιά αμφιβολία ότι σε αυτόν εδώ τον δυστυχή τόπο υφίσταται πλέον μια συντελεσμένη καταστροφή.

Είναι πλέον απόλυτα δεδομένο ότι το πολιτικό σύστημα-καθεστώς το οποίο δομήθηκε από το 1974 και μετά, με τις απαρχές του να χάνονται στην ίδρυση του ελλαδικού κράτους, έχει πλέον οριστικά και αμετάκλητα καταρρεύσει.

Και επειδή η λέξη «κατάρρευση» έχει πλέον γίνει μόδα τόσο στην πολιτική αμορφωσιά όσο και στην τηλεοπτική ηλιθιότητα, καθώς άπαντες μιλούν περί «κατάρρευσης» χωρίς να λένε επί της ουσίας τίποτα, νομίζουμε πως για να οριστεί ακριβώς η υπόσταση αυτής της έννοιας είναι αναγκαία η κοινή λογική. Μια κοινή λογική η οποία βίαια εκριζώθηκε από την πολιτική και την κοινωνία, για χάρη των ιδεολογημάτων.

Αυτή δε ακριβώς η κοινή λογική καταδεικνύει ότι το πολιτικό σύστημα σήμερα στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει, διότι έχει πάψει πλέον οριστικά να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες. Έπαψε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας ολόκληρης κοινωνίας, χάριν της οποίας υποτίθεται ότι υπάρχει.

Ανάγκες όπως η Παιδεία, η εργασία, η περίθαλψη, η προστασία των αδυνάμων, η τήρηση του νόμου, η προστασία της ζωής και της ασφάλειας, η προαγωγή της ανάπτυξης, η καλλιέργεια του λαού, η κατεύθυνση της νεολαίας, η παραγωγή πολιτισμού, η προστασία της περιουσίας. Όλα αυτά αποτελούν τις βασικές ανάγκες μιας πολιτισμένης κοινωνίας, και τα οποία σήμερα εδώ στην Ελλάδα είναι όχι μόνο αδύνατα, αλλά και ανύπαρκτα.

Υπάρχει ένα κράτος, το οποίο δεν είναι δομημένο πάνω στις βασικές έστω ανθρώπινες ανάγκες και το οποίο εδώ και δυο αιώνες, επιβιώνει και αυτόαναπαράγεται εξ' αιτίας του κομματικού συστήματος συναλλαγής.

Θα απογοητεύσουμε ίσως ορισμένους με το να πιστεύουμε ότι η σημερινή τραγωδία του Ελληνισμού, δεν είναι απότοκος της μεταπολίτευσης, ούτε της πασοκικής θηριωδίας. Και αυτό γιατί όποιος διαβάσει την σύγχρονη ελληνική ιστορία, διαπιστώνει αμέσως ότι η σημερινή κατάληξη έχει την αφετηρία της στην ίδια την δημιουργία του ελλαδικού κρατιδίου το 1830.

Δημιουργήθηκε εξ' αρχής ένα κράτος απόλυτα ξεκομμένο από τις κοινωνικές ανάγκες και την ίδια την κοινωνική δομή. Ένα κράτος ξενόδουλο, μιας και οι τότε δανειστές αποφάσισαν για την ίδρυση του. Ένα κράτος εξ αρχής μιμητικό και μεταπρατικό, δίχως την παραμικρή διάθεση από τους εκάστοτε ηγέτες του να κομίσουν κάτι το διαφορετικό, κάτι που να δηλώνει την ελληνική ετερότητα μέσα στην διεθνή σκηνή.

Και επειδή ακριβώς αυτό το κράτος ήταν και είναι ξεκομμένο από την κοινωνία των ανθρώπινων αναγκών, ένα κράτος το οποίο ο Έλληνας θεωρούσε και το θεωρεί ως απειλή, ως εχθρό, ο μόνος τρόπος επιβίωσης του ήταν η δημιουργία κομματικών συμμοριών, οι οποίες θα το συντηρούσαν διαχρονικά.

Πολλά ιστορικά παράδοξα συνδέονται με την δημιουργία του ελλαδικού κρατιδίου. Παράδοξα τα οποία συνεχίζουν σαν ιστορική κατάρα να καταδιώκουν ακόμη τους Έλληνες. Οι Έλληνες είναι το μοναδικό έθνος του κόσμου το οποίο δεν κατάφερε να απελευθερώσει την πολιτισμική και ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Επιπλέον, είναι ένα έθνος το οποίο βίαια εξαναγκάστηκε να απολέσει την ιστορική και πολιτισμική του συνέχεια, το ρωμαϊκό-βυζανπνό παρελθόν του, προκειμένου να δεχτεί τα ιδεολογήματα περί «ενδόξων αρχαίων προγονών», «συνεχιστών του Περικλέους», και άλλα διάφορα κωμικά ιδεολογήματα, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την σταδιακή συνειδησιακή μετάλλαξη του Έλληνα.

Πείστηκε ο Έλληνας ότι είναι «Ευρωπαίος», είναι «κάποιος», ότι έχει αξία, όχι κομίζοντας στην Ευρώπη την ετερότητα του, αλλά μιμούμενος και πιθηκίζοντας την Δύση. Το ιδεολόγημα «ανήκουμε εις την Δύσιν», τουλάχιστον θα μπορούσε να γίνει με τρόπο δημιουργικό και όχι μιμητικό.

Σήμερα ένα από τα ψευτοδιλήμματα των θλιβερών καιρών μας είναι το γνωστό «Ευρώπη ή δραχμή», με τον κόσμο αποσβολωμένο πλέον να παρακολουθεί όλο αυτό το θέατρο του πολιτικού και τηλεοπτικού παραλόγου. Και λέμε ψευτοδίλημμα, διότι θεωρούμε αυτονόητο το ότι όταν επιλέγεις να ανήκεις κάπου, σε μια κοινότητα, στην προκειμένη περίπτωση στην EE, έχεις δυο δρόμους: ή κομίζεις στην κοινότητα αυτή κάτι που την ενδιαφέρει, κάτι που της λείπει, κάτι που δεν έχουν ή είσαι ένα περιθώριο, ένας περίγελος και απλά τους μιμείσαι.

Συνεπώς, το να τίθεται και μόνον ως δίλημμα η «Ευρώπη», απλά και μόνο για την διαιώνιση του αλήστου μνήμης και σημιτικής εμπνεύσεως «κράτους υπηρεσιών», εμπορικών κέντρων και ενδεχομένως, για την μετατροπή της Ελλάδας στην Ταϊλάνδη της Ευρώπης, νομίζουμε ότι μια τέτοια προοπτική δεν έχει μέλλον. Και δεν έχει μέλλον, γιατί θα την προλάβουν οι ίδιες οι εξελίξεις. Γιατί πολύ απλά, η Ελλάδα δεν είναι σε κρίση, είναι σε απόλυτη παρακμή. Στην κρίση υπάρχει μια έστω μακροπρόθεσμη προοπτική ανάκαμψης. Στην παρακμή, πολύ φοβόμαστε ότι υπάρχει ένα αποτέλεσμα μη αναστρέψιμο.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης