ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ: Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Τους εργοδότες, που έχουν πέσει πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά, μπορούμε να τους σταματήσουμε μόνο με το να πάμε και πάλι στα σωματεία μας και να τα κάνουμε επιτελεία αγώνα, διώχνοντας τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες.

Για να ξανακάνουμε νικηφόρους αγώνες, πρέπει το συνδικάτο να ξαναγίνει
το δεύτερο σπίτι μας

Η παγκόσμια οικονομική κρίση ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την αστική τάξη να χτυπήσει και να καθυποτάξει τους εργάτες με το φόβο της απόλυσης και της πείνας. Ευθύς εξαρχής ξεκίνησε έναν πόλεμο χτυπώντας όλα τα εργασιακά δικαιώματα και προχωρώντας στην αύξηση της φορολογίας και τη μείωση των μισθών και των συντάξεων για να ξεχρεώσει τις οφειλές των τραπεζών και των αστών εκμεταλλευτών. 

Η αδράνεια των ξεπουλημένων, εγκάθετων και αργότερα υπουργοποιημένων συνδικαλιστών για τριάντα ολόκληρα χρόνια δημιούργησε ένα μεγάλο κενό στην ενότητα της εργατικής τάξης.

Τα σωματεία-σφραγίδες, απαξιωμένα από το σύνολο της εργατικής τάξης, φαντάζουν στα μάτια του κάθε εργαζόμενου σαν το μέσον πλουτισμού της διοίκησης και όχι σαν εργαλείο διεκδίκησης βασικών εργατικών δικαιωμάτων. Αυτό έκανε τον κάθε εργαζόμενο να είναι μόνος του, αντιμέτωπος με τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους, που εκμεταλλευόμενοι το φυσικό συναίσθημα του φόβου μας χτυπούν ανελέητα. 

Όταν σε ένα εργοστάσιο ο εργοδότης ανακοινώνει τη μείωση των μισθών μας και την απόλυση συναδέλφων μας, δεν υπάρχει ένα συλλογικό όργανο για να αντιμετωπίσει τις ορέξεις του εργοδότη. Ο καθένας μόνος του έχει μονάχα μια δυνατότητα: να διαμαρτυρηθεί στο σπίτι του ή στο καφενείο γι' αυτά που του συμβαίνουν. 

Το συλλογικό όργανο εκείνο που θα ενώνει τους εργάτες σε μια γροθιά και θα αντισταθεί στα λυσσασμένα χτυπήματα των εργοδοτών αδρανεί στα χέρια των ξεπουλημένων «συνδικαλιστών», με ελάχιστα μέλη και απαξιωμένο. Δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι ξεπουλημένες διοικήσεις των σωματείων. Πρέπει να ξαναπάμε στα σωματεία, να τα μαζικοποιήσουμε και να διεκδικηθούμε την ηγεσία τους.  

Στο ερώτημα που μας απασχολεί όλους, «ποιόν θα εκλέξουμε, όλοι τους είναι ίδιοι», η απάντηση είναι: δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πραγματικά τίμιοι εργάτες. Μέσα σε όλα τα εργοστάσια, σε όλους τους χώρους δουλειάς εκλέγουμε τους πιο τίμιους και όχι τα φερέφωνα των αστικών κομμάτων, και τους στηρίζουμε για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας. 

Η ιστορία του εργατικού κινήματος είναι γεμάτη από αγώνες ενάντια σε κάθε τύραννο, γεμάτη εργατικές διεκδικήσεις και αντίσταση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, όπως το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πενθήμερο, σαραντάωρο, τιμαριθμική αναπροσαρμογή, επίδομα αδείας, άδεια και επίδομα τοκετού για τις γυναίκες, επιδόματα βαρέων και ανθυγιεινών, όριο σύνταξης στα 55 και στα 58 για βαρέα επαγγέλματα, επιδόματα τέκνων και τόσα άλλα που έκαναν τη ζωή των εργαζόμενων πιο ανθρώπινη και μας έβγαλαν από το τέλμα της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης του 19ου αιώνα. Όλα αυτά κερδήθηκαν με την ενότητα της εργατικής τάξης μέσα από τα εργατικά σωματεία και τα συνδικάτα. 

Τελευταίο παράδειγμα συλλογικής διεκδίκησης με μεγάλη επιτυχία, στηριγμένη στην ενότητα και αγωνιστικότητα των εργατών, είναι η νικηφόρα απεργία της Coca-Cola 3Ε, όπου πέτυχαν την επαναλειτουργία της επιχείρησης με όλους τους εργαζόμενους, να μη γίνει χρήση της νομοθεσίας για μείωση μισθών, την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και την παύση εισαγωγής προϊόντων του ομίλου 3Ε από τη Βουλγαρία. 

Μόνο οργανωμένοι και ενωμένοι μέσα στα εργατικά σωματεία μας θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στη λαίλαπα των εργοδοτών. Το μίσος τους για την εργατική τάξη είναι τεράστιο. Μας θέλουν σκλάβους όπως την εποχή του μεσαίωνα. Πρέπει να αντισταθούμε ενωμένοι, και ο μόνος δρόμος είναι η συσπείρωση στο δεύτερο σπίτι μας, στα συνδικάτα.

Χρήστος Χατζής