Μπορεί να μη σχετίζεται άμεσα με τη Θράκη και τη δράση των προξενικών
κύκλων και οργάνων, με την οποία ασχολείται το παρόν ιστολόγιο, αλλά μια που
κοντεύει η 19η Μαΐου, αυτή η τόσο βαριά μέρα πένθους και μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, εμείς
αποτίοντας φόρο τιμής στο αίμα και τη δυστυχία των συνελλήνων μας που σφάχτηκαν
τότε ή ξεριζώθηκαν από τις προγονικές εστίες της εξαιτίας της τουρκικής
λαίλαπας, σας δείχνουμε την διπλανή φωτογραφία.
Γιατί την 19η Μαΐου δεν την τιμούμε μόνο εμείς, αλλά βεβαίως και κάποιοι άλλοι.
Και αυτοί ασφαλώς με άλλο τρόπο, έναν τρόπο εορταστικό και πανηγυρικό.
Αυτά είναι πολύ χρήσιμο να τα γνωρίζουμε και να τα θυμόμαστε, ειδικά
σε τόσο ερμαφρόδιτες εποχές, όπως η σημερινή, όπου τόση πέραση έχει η καραμέλα
της ελληνοτουρκικής φιλίας, όπου τόσο μεθοδικά και συστηματικά η Ιστορία
αποδομείται και ξαναγράφεται, όπου με τόση ευκολία βαφτίζονται το κρέας ψάρι, η
σφαγή συνωστισμός και ρατσισμός η φιλοπατρία. Γιατί εκτός της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπάρχει και άλλο ένα μαζικό
έγκλημα που επιχειρείται (στις μέρες μας πλέον αυτό) και στο οποίο πολλές φορές
όλοι μας γινόμαστε εκούσιοι ή ακούσιοι συνένοχοι. Και αυτό το έγκλημα δεν είναι
παρά η Γενοκτονία της Μνήμης…
Η φωτογραφία λοιπόν, προέρχεται
από τη Σαμψούντα. Εκεί δηλαδή όπου η τοπική νομαρχία στα πλαίσια των εκδηλώσεων
που οργανώνει από 1 έως 27 Μαΐου για την 93η επέτειο της αποβίβασης του Κεμάλ
στη Σαμψούντα (19-5-1919) κατασκεύασε μια σημαία μήκους 1919 μέτρων, την οποία
περιέφεραν στους ώμους τους μέσα στην πόλη 10 χιλιάδες μαθητές σχολείων. Στην
πορεία προηγούνταν οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης και ακολουθούσαν
οι μαθητές με την σημαία.
Δείτε πιο κάτω τα βίντεο και απλώς σκεφθείτε τι σεισμό θα προκαλούσαν
άπαντα τα εθνοφοβικά σκύβαλα στην Ελλάδα, αν κάποιος νομάρχης σκεφτόταν να
κάνει κάτι παρόμοιο με ελληνική σημαία (και βέβαια όχι 1919, αλλά μόλις…9 μέτρων).
Σκέτη μελαγχολία. Σκεφτείτε όμως (για
άλλη μια φορά) τι είδους «προσέγγιση» και τι είδους φιλία μπορείς ποτέ να
δομήσεις μ’ ένα λαό, του οποίου όλες (μα όλες) οι εθνικές επέτειοι είναι
αλαζονικά πανηγύρια κι άναρθροι αλαλαγμοί για τις καμένες εστίες και το χυμένο
αίμα των προγόνων σου. Από την Άλωση του 1453 ως τις σφαγές του 20ού αιώνα. Τι
είδους φιλία άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου