Σε άμεσο κίνδυνο η δημόσια υγεία

Οι εργαζόμενοι στην Υγεία
αγωνίζονται να μην εξαθλιωθούν
οι ίδιοι αλλά και
για να διασωθεί η δημόσια υγεία

Στην τυπική κατάργηση της δημόσιας υγείας φαίνεται να προχωρά ο Λοβέρδος, για να μπορέσει να στηρίξει το οικονομικό πλάνο των αδηφάγων αφεντικών του. Συγκεκριμένα, και ενώ ο αριθμός των νοσηλευόμενων στα νοσοκομεία έχει αυξηθεί κατά 25%, οι κλίνες σε αυτά έχουν μειωθεί κατά 20% και τα ιατρικά τμήματα κατά 15%. Δηλαδή, για περισσότερους ασθενείς, προβλέπονται, με μεθόδους... Προκρούστη, λιγότερα κρεβάτια.

Μάλιστα, οι θέσεις ιατρικού προσωπικού έχουν μειωθεί κατά 15% και αντίστοιχη μείωση υπάρχει και στις υπόλοιπες θέσεις στα νοσοκομεία. Λιγότερο λοιπόν προσωπικό για περισσότερους ασθενείς, με αποτέλεσμα την εξαθλίωση του αρρώστου μέσα στο νοσοκομείο και, πολλές φορές, την επιδείνωση της υγείας του, πολύ απλά διότι γιατροί και νοσηλευτές μέσα σε σύγχυση και σωματική και πνευματική κόπωση τρέχουν και δεν φτάνουν.

Όσο δε για τον προϋπολογισμό λειτουργίας των νοσοκομείων, είναι δεδομένο ότι οι μειώσεις έως και 20% που προβλέπονται θα οδηγήσουν σε νέες μεγάλες και μοιραίες για τους ασθενείς ελλείψεις. Ο Λοβέρδος και το λοιπό αστικό σινάφι, βέβαια, δεν ενδιαφέρονται για τούτες τις «λεπτομέρειες», καθώς οι ίδιοι δεν σκοπεύουν να νοσηλευτούν στο ΕΣΥ, αλλά ο εργαζόμενος λαός καθημερινά θρηνεί θύματα από τη πολιτική αυτή.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα ακόμα διεστραμμένο σχέδιο εξόντωσης ετοιμάζεται να εφαρμοστεί: φάρμακα με το δελτίο. Συγκεκριμένα, για τη φαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων προβλέπεται ένα προκαθορισμένο κονδύλι. Αν αυτό ξεπεραστεί, τότε δεν θα πληρώνουμε μόνο τη συμμετοχή (που κακώς δίνουμε) αλλά θα πληρώνουμε εξ ολοκλήρου τη θεραπεία μας. Όσοι δεν έχουν, θα μένουν χωρίς φάρμακα, με ότι συνέπεια έχει αυτό. Το απαράδεκτο αυτό μέτρο ανατρέπει κάθε έννοια δημόσιας δωρεάν υγείας. Ένα κονδύλι που αυτή τη στιγμή αντιστοιχεί σε 23 ευρώ το μήνα για κάθε ασφαλισμένο περίπου και που, ανάλογα με τις ανάγκες των καπιταλιστών, θα αλλάζει (προς τα κάτω βέβαια), αφήνει τον εργαζόμενο λαό ξεκρέμαστο στο έλεος και της πιο απλής γρίπης.

Εδώ και καιρό, βλέπουμε που το πάνε. Η δημόσια υγεία είναι για εμάς ένα αποκούμπι, αλλά για αυτούς ένα «σαράκι», που τους παίρνει χρήματα από επιδοτήσεις που θα έδιναν στον εαυτό τους. Πρέπει, λοιπόν, να αντισταθούμε στις πολιτικές τους το ταχύτερο.

Νικόλας Δημητροκάλλης