Εκλογές: Ευχή και Κατάρα

Το Μνημόνιο θα νικηθεί μόνο με την οργάνωση
και την πάλη του λαού

Η μνημονιακή χούντα είναι αδίστακτη. Δεν θα διστάσει να αποπροσανατολίσει και να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους με κάθε μέσο. Όμως, ότι και να κάνουν, η ίδια πολιτική τους εγγυάται τις μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις.

Η μεγαλοαστική αυτή πολιτική, εκτός από τις προγραμματισμένες συνέπειες της, έχει και άλλες, απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες. Η λιτότητα, οι φόροι κι η ακρίβεια δημιουργούν έναν ιλιγγιώδη φαύλο κύκλο ύφεσης και καταστροφής. Παραδοσιακές δομές της ελληνικής οικονομίας, όπως η πολυάριθμη μικροαστική τάξη, συντρίβονται με τόσο άγαρμπο και βίαιο τρόπο, ώστε το καθεστώς χάνει πλέον το βασικό του σύμμαχο. Η αδυναμία πληρωμής φόρων αυξάνεται αλματωδώς και απειλεί με χρεοκοπία το δημόσιο ταμείο, εκμηδενίζοντας με γοργούς ρυθμούς την όποια πίστωση χρόνου δόθηκε με τον ξένο δανεισμό.

Οι υπερασπιστές των Μνημονίων έχουν διαψευστεί. Η πολιτική τους έχει βάλει την ελληνική οικονομία σ’ ένα καθοδικό σπιράλ θανάτου, που απειλεί με καταστροφή ακόμη και παραδοσιακά κομμάτια της ελληνικής αστικής τάξης, με παρουσία δεκαετιών στο χώρο των επιχειρήσεων.

Μπροστά στην κρίσιμη και οριακή αύτη κατάσταση, η προοπτική των εκλογών φαντάζει στα μάτια των μνημονιακών δυνάμεων ταυτόχρονα σαν ευχή και σαν κατάρα. Απ’ τη μία, δεν θέλουν να ρισκάρουν ενδεχόμενη ήττα τους, η οποία θα ανακόψει την ταχύτητα της επίθεσης. Απ’ την άλλη, ψάχνουν τον κατάλληλο χρόνο για να κλέψουν μια πολιτική «νομιμοποίηση», προτού η ίδια η κρίση οδηγήσει τα κόμματά τους στην πλήρη κατάρρευση.

Για τον ελληνικό λαό, οι εκλογές σε καμία περίπτωση δεν θα σημάνουν την αυτόματη λύση των προβλημάτων του. Όμως θα αποτελέσουν μια σημαντική μάχη, απ’ την οποία δεν πρέπει να απέχει. Με την ψήφο του, θα πρέπει να μαυρίσει τα κόμματα που αποδέχονται τα Μνημόνια, είτε ανοιχτά είτε καλυμμένα. Και να ενισχύσει (χωρίς αυταπάτες για το ποια πραγματικά είναι) τα κόμματα που έχουν ταχθεί κατά του Μνημονίου και υπέρ της διατήρησης των βασικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεών του. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να ανακόψει την επίθεση και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο για την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Από εκεί και πέρα, όπως μας έχουν διδάξει τα δύο τελευταία χρόνια των αγώνων, ο μόνος δρόμος για τη ριζική ανατροπή των Μνημονίων είναι η οργάνωση και η πάλη του ίδιου του λαού. Ξεπερνώντας τις όποιες απογοητεύσεις, πρέπει να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να ανασυγκροτήσουμε τις γραμμές μας. Να δημιουργήσουμε τους μηχανισμούς που θα κάνουν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικό το αναπόφευκτο ξέσπασμα της οργής και της αγανάκτησης.

Η πείρα του Συντάγματος, των διαφόρων κινημάτων, των απεργιών και των καθημερινών μαχών στους χώρους δουλειάς, δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη. Το αναντικατάστατο όπλο του σωματείου πρέπει να γίνει η πρώτη προτεραιότητα κάθε εργαζόμενου, γιατί πλέον το έχει όλο και μεγαλύτερη ανάγκη απέναντι στον εργοδότη. Η ενότητα, η σύμπνοια και η αλληλεγγύη των εργαζομένων αποκτούν επιτακτικό χαρακτήρα.

Και φυσικά, δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι, για την επιβίωση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, χρειάζεται η δημιουργία ενός κοινωνικού αγωνιστικού Μετώπου Σωτηρίας, που θα συσπειρώνει όλες τις ζωντανές και αντιστεκόμενες δυνάμεις.

Ο λαός μας είναι κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο. Γι’ αυτό και δεν του μένει τίποτ’ άλλο απ’ το να βαδίσει μπροστά και να αντεπιτεθεί.