Οι μεγαλοκαπιταλιστικές συμμορίες και οι εγκάθετες κυβερνήσεις τους δεν θα σταματήσουν να παίρνουν αυτά τα δολοφονικά μέτρα, δεν θα σταματήσουν μέχρι να μας μετατρέψουν σε επαίτες και δούλους. Εκτός αν τους σταματήσουμε εμείς…
Η πολιτική των μνημονίων έχει μπει στην τελική και πιο ουσιώδη φάση της: Στη φάση της γενικευμένης υποτίμησης της εργατικής δύναμης και της πλήρους υποδούλωσης της εργατικής τάξης, μέσω της κάθετης μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και της τμηματικής κατάργησης κάθε εργατικού και ασφαλιστικού δικαιώματος.
Αποδεικνύεται πια δίχως καμία αμφιβολία ότι σκοπός των Μνημονίων δεν ήταν σε καμιά περίπτωση η μείωση της κρατικής σπατάλης και διαφθοράς, αλλά το ριζικό τσάκισμα του εργαζόμενου λαού, μέσω μιας σειράς νομοθετικών αλλαγών που επί χρόνια βρίσκονταν στα μεγαλοαστικά γραφεία, περιμένοντας την ευκαιρία να επιβληθούν.
Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται η μείωση του κατώτατου μισθού, του επιδόματος ανεργίας, των συντάξεων και η καταστρατήγηση βασικών δικαιωμάτων. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και όλα τα επόμενα μέτρα που έχουν προαναγγελθεί για το μέλλον.
Η δολοφονική αυτή πολιτική δεν πηγάζει τόσο από τις κυριαρχικές τάσεις των ιμπεριαλιστικών ευρωπαϊκών κεφαλαίων, όπως του γερμανικού, ούτε τόσο από την απαίτηση των διεθνών τοκογλύφων να πάρουν τα λεφτά τους. Ο καθοριστικός παράγοντας που διαμορφώνει την πολιτική αυτή είναι το απύθμενο μίσος της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης ενάντια στον ελληνικό λαό. Μιας μεγαλοαστικής τάξης αποτελούμενης από κεφάλαια με διεθνή δράση και κυρίως το εφοπλιστικό, το τραπεζικό, το μεγαλοκατασκευαστικό και της πολύ μεγάλης βιομηχανίας, που δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση της εγχώριας παραγωγής, αλλά θέλουν μια Ελλάδα ρημαγμένη, έρμαιο στα σχέδια τους.
Όπως καταγγέλλουν πια ανοιχτά και οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, η ελληνική μεγαλοαστική τάξη είναι άκρως ανθελληνική και, παρόλο που διαθέτει καταθέσεις άνω των 600 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ελβετία και αλλού, αρνείται να συνεισφέρει οτιδήποτε στη σωτηρία της χώρας.
Όπως είχαμε προβλέψει εδώ και πολλά χρόνια, αυτοί οι Έλληνες μεγαλοαστοί θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα μας σε ασιατική, αντικαθιστώντας τον ελληνικό λαό με Ασιάτες λαθρομετανάστες ή και υποχρεώνοντας τον στον ίδιο βαθμό υποδούλωσης με αυτούς.
Τα όπλα της πολιτικής αυτής είναι το τερατώδες ψέμα, η ωμή βία και ο καθαρός αυταρχισμός.
Το τερατώδες ψέμα διαδίδεται καθημερινά με τη μορφή μιας πρωτοφανούς πλύσης εγκεφάλου από το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που όλα μαζί (πλην ελαχίστων) έχουν συντονιστεί σε μια μαύρη προπαγάνδα. Κεντρικός άξονας τους είναι ότι, αν δεν υποταχθούμε, θα καταστραφούμε. Ότι αν αντισταθούμε, θα επικρατήσει το χάος και η εγκληματικότητα. Ότι αν βγούμε στους δρόμους, «θα έρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια και τα μαγαζιά».
Τη χορωδία του ψεύδους συμπληρώνουν τα πολιτικά τους ανδρείκελα, τα υπολείμματα των μεγάλων αστικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που μέχρι τελικής πτώσεως μένουν πιστά στα αφεντικά τους.
Επειδή όμως βλέπουν ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, έχουν παράλληλα σε ετοιμότητα τους μηχανισμούς βίας και τρομοκρατίας, καθώς και μια σειρά από προβοκάτσιες, όπως η πρόσφατη «βόμβα» στο μετρό.
Όλο αυτό το σκηνικό στήνεται κάθε φορά, έτσι ώστε μια ξεπερασμένη βουλή, χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, να ψηφίζει μέτρα για τα οποία ουδέποτε ρωτήθηκε ο λαός. Πρόκειται κυριολεκτικά για μια κοινοβουλευτική χούντα.
Όσο για τα κόμματα της λεγόμενης «αριστεράς», ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜ.ΑΡ., εξυπηρετούν την ίδια πολιτική, είτε δια της ανοχής τους είτε χτυπώντας κάθε υγιή αγωνιστική αντίδραση του λαού, και μάλιστα συνειδητά, αφού οι ηγεσίες τους είναι στην ουσία γρανάζια του σημερινού συστήματος και εξαρτημένες απ' αυτό τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά.
Παρόλα αυτά, οι μεγαλοαστοί δυνάστες μας δεν είναι τόσο ισχυροί όσο μπορεί να φαίνεται από το γεγονός ότι κατάφεραν να ψηφίσουν τα περισσότερα από τα μέτρα που θέλανε.
Πρώτα απ' όλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα όποια μέτρα δεν αρκεί να ψηφίζονται στη βουλή αλλά δοκιμάζονται κάθε φορά μέσα στη ζωή, όπου άλλοτε εφαρμόζονται και άλλοτε ακυρώνονται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βιοτικό επίπεδο, οι προσδοκίες, τα όνειρα και η συνείδηση ενός λαού δεν αλλάζουν με άνωθεν διατάγματα που περνάνε στα μουλωχτά και με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε κλειστές αίθουσες. Αλλά διαμορφώνονται μέσα από σύνθετες και αδυσώπητες κοινωνικές διεργασίες, ζυμώσεις, αντιπαραθέσεις και συσχετισμούς. Είναι λοιπόν βαθιά γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι η σφραγίδα της απαξιωμένης βουλής αρκεί για να κλείσουν τα κοινωνικά μέτωπα. Τη στιγμή μάλιστα που ακόμα και εκεί είχαν αρκετές απώλειες με αρνητικές ψήφους βουλευτών.
Τα πολιτικά τους κόμματα είναι κυριολεκτικά σμπαραλιασμένα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει χέρι χέρι την κατιούσα. Ο Σαμαράς βυθίζεται σταθερά, παρά τη συντονισμένη προσπάθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης να τον προβάλλουν σαν εναλλακτική λύση. Η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη είναι τόσο άχρωμη, άοσμη και αδύναμη, ώστε είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσον οι εξοργιστικά στημένες δημοσκοπήσεις, που τη δείχνουν δεύτερο κόμμα, θα καταφέρουν να της εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές μονοψήφιο ποσοστό. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην αριστερή τους ρητορεία και τη δεξιά τους πράξη. Η άρχουσα τάξη στερείται, λοιπόν, την απαραίτητη πολιτική δύναμη που θα της εξασφάλιζε την κοινωνική νομιμοποίηση, με συνέπεια μια τεράστια πολιτική αδυναμία της.
Ο φόβος και η αδυναμία τους φαίνονται και από τις συνεχείς παλινωδίες τους στο θέμα των εκλογών, όπου άλλοτε τις προαναγγέλλουν κι άλλοτε τις παίρνουν πίσω, ανάλογα με τις εκτιμήσεις της στιγμής. Πράγμα που δείχνει ότι δεν είναι καθόλου βέβαιοι για τις πολιτικές τους δυνάμεις.
Η άρνηση πληρωμής χαρατσιών, παρά τις περί του αντιθέτου ανακοινώσεις διαφόρων φερέφωνων, έχει λάβει γενικευμένες διαστάσεις, υποδηλώνοντας μια τάση ανυπακοής στην αστική «νομιμότητα». Το λεγόμενο κίνημα της πατάτας, παρά την αισχρή στάση του ΚΚΕ, εκφράζει την αυθόρμητη τάση της κοινωνίας να σπάσει τα όρια του σημερινού συστήματος (το οποίο αρνείται να εξασφαλίσει ακόμη και τη διατροφή) και να επιβάλει νέους θεσμούς, όπως η κατάργηση των μεσαζόντων και η απευθείας σχέση παραγωγού και καταναλωτή.
Τα μέτρα διάλυσης των εργατικών δικαιωμάτων έχουν επαναφέρει, μετά από πολλά χρόνια, τις πολιτικές συζητήσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, οπού επίσης είναι βέβαιο ότι θα οξυνθεί η ταξική αντιπαράθεση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη αλλά και δυνατότητα για άμεση και δυναμική αντίδραση του ελληνικού λαού στην απόπειρα γενοκτονίας του.
Χωρίς να περιμένουμε το αν και πότε θα προκηρυχθούν εκλογές, και χωρίς βέβαια να υποτιμούμε τη σημασία τους, θα πρέπει εδώ και τώρα να βγούμε στους δρόμους και να τους ανατρέψουμε.
Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από ένα όσο γίνεται πλατύτερο Μέτωπο Σωτηρίας του Ελληνικού Λαού, που θα συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού πάνω σε κοινά αιτήματα στα κεφαλαιώδη ζητήματα της εποχής.
Ο λαός βράζει κυριολεκτικά και το ταξικό μίσος βαθαίνει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο. Μια τρομερή ενέργεια είναι έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή και ψάχνει την ευκαιρία. Και ευκαιρία θα βρεθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι πλησιάζει και η 25η Μαρτίου.
Οι δυνάστες μας είναι γίγαντες με πήλινα πόδια! Έχουν φροντίσει οι ίδιοι να πριονίσουν τα θεμέλια του συστήματος τους και να μείνουν τελείως απομονωμένοι απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τόλμη και αποφασιστικότητα για να ρίξουμε τη δοτή τους κυβέρνηση, την εξευτελισμένη τους βουλή και τα δολοφονικά τους μνημόνια.
Εμπρός λοιπόν!
Εφημερίδα Σοσιαλιστική Προοπτική
Αθήνα, 7.3.12 - Η Συντακτική Επιτροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου