Ακόμη πιο ταξική η δικαιοσύνη

Βασικό κομμάτι της μνημονιακής
χούντας είναι η περαιτέρω
αντιδραστικοποίηση της δικαιοσύνης
ωστε ο φτωχός να μην μπορεί
με τίποτα να βρει το δίκιο του

Τους τελευταίους μήνες, οι αστικές κυβερνήσεις, μέσα στο γενικό κλίμα τρομοκρατίας, βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν διάφορα μέτρα, που κάνουν τη δικαιοσύνη από ταξική ταξικότερη.

Πρώτον: Αύξησαν υπέρογκα τα δικαστικά έξοδα. Για την κατάθεση μιας μήνυσης, τα έξοδα αυξήθηκαν από 50 σε 200 ευρώ. Επιβλήθηκε δικαστικό ένσημο και στις αναγνωριστικές αγωγές, μέτρο εξοντωτικό, που υποχρεώνει τους ενάγοντες να καταβάλλουν στο δημόσιο περίπου το 7 τοις χιλίοις του ποσού που ζητούν. Επιβλήθηκαν πρόσθετα παράβολα 200, 300 και 400 ευρώ αντίστοιχα για την κατάθεση έφεσης, αναίρεσης και αναψηλάφησης. Το κόστος λήψης κάθε αντιγράφου από το δικαστήριο («μεγαρόσημο») αυξήθηκε από 0,50 σε 2 ευρώ.

Δεύτερον: Άλλαξαν το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, προσαρμόζοντάς το περισσότερο σε πρότυπα έκτακτου στρατοδικείου ή ισλαμικού ιεροδικείου, παρά στα κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ίδρυσαν μονομελή εφετεία, όπου για σοβαρότατες αστικές υποθέσεις θα αποφασίζει μόνος του ένας δικαστής. Και, ακόμη χειρότερα, ίδρυσαν μονομελή κακουργιοδικεία, όπου η προσωπική ελευθερία ενός πολίτη θα εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την κρίση ενός δικαστή.

Παράλληλα, πέρα από τις νομοθετικές αλλαγές, φτάσαμε στο σημείο οι εργατικές υποθέσεις στο πρωτοδικείο Αθηνών, να λαμβάνουν δικάσιμο μετά από δύο χρόνια, όταν πλέον ο εργαζόμενος θα έχει πεθάνει από την πείνα. Φαινόμενο που ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί άτυπη άνωθεν εντολή. Επίσης, με παρόμοια τεχνάσματα, οδηγούνται προς αχρησία νόμοι όπως αυτός για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, όπου πλέον τα ειρηνοδικεία δίνουν δικάσιμο σε δύο με τρία χρόνια. Γεγονός που οφείλεται και στο ότι δεν προσελήφθησαν οι 80 επιπλέον ειρηνοδίκες που προέβλεπε ο ίδιος ο νόμος.

Για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οι αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης καταρρέουν όλο και περισσότερο. Και συγχρόνως, αναπτύσσεται ένας όλο και πιο έντονος προβληματισμός για το πώς ο οικονομικά αδύναμος πολίτης θα προστατευτεί και θα βρει το δίκιο του. Εν τέλει, αυτό που αποδεικνύει πια περίτρανα η σημερινή κατάσταση είναι ότι πλέον το υπάρχον σύστημα εδραιώνει όλο και περισσότερο την αδικία. Και γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη να βρεθούν λύσεις έξω από τα όρια του σημερινού σάπιου συστήματος, που θα στηρίζονται στην αυτοοργάνωση και την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Βασίλης Παπανικολάου