Το νέο Μνημόνιο είναι καταδικασμένο κι αυτό να αποτύχει

Όσο κι αν η ληστεία του ελληνικού λαού συνεχίζεται ακάθεκτη, η κρίση
χρέους δεν γιατρεύεται και τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού
εντείνονται σε όλα τα επίπεδα

Ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα με τα οποία το Μνημονιακό μπλοκ προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό είναι ότι το PSI («κούρεμα») και η νέα δανειακή σύμβαση, ακόμη κι αν συνοδεύονται από σκληρά μέτρα, απέτρεψαν τη χρεοκοπία της χώρας. Υποτίθεται ότι με αυτό τον τρόπο «γλιτώσαμε τα χειρότερα».

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Κατ' αρχάς, ας το ξεκαθαρίσουμε: Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα. Οι «οίκοι αξιολόγησης» μας κατέταξαν στη βαθμίδα της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», το «πιστωτικό γεγονός» (που υποτίθεται ότι προσπαθούμε από το Μάιο του 2010 να αποφύγουμε) τελικά συνέβη, τα λεγόμενα CDS («επασφάλιστρα κινδύνου») ενεργοποιήθηκαν. Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα που, απλώς, κάποιοι (εν προκειμένω η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) συνεχίζουν να τη δανείζουν, για να κρατήσουν «στον αφρό» τους τοκογλύφους - «πιστωτές», το ευρώ και, βέβαια, τις εγχώριες μεγαλοκαπιταλιστικές συμμορίες. Υποτίθεται ότι «ξαλαφρώσαμε» από 100 δισ. δημόσιου χρέους, για να φορτωθούμε αμέσως... άλλα 135 δισ., με πολύ χειρότερους όρους. Χρήματα που θα πάνε κατευθείαν στις τσέπες των «πιστωτών» και για την «ανακεφαλαιοποίηση» των ελληνικών τραπεζών. Φυσικά, ούτε λόγος για «ανακεφαλαιοποίηση» των ασφαλιστικών ταμείων και των μικροομολογιούχων, που «κουρεύτηκαν» βίαια χωρίς να ρωτηθούν. Ή των νοσοκομείων και πανεπιστημίων, που το 70% των χρημάτων τους ληστεύτηκε εν κρυπτώ από τους Μνημονιακούς γκάνγκστερ.

Κατά τα άλλα, το ελληνικό χρέος θα φτάσει σίγουρα το 170% τα επόμενα χρόνια και, φυσικά, δεν θα πέσει στο 120% στο τέλος της δεκαετίας, όπως μας είχαν τάξει. Και αυτό το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Παπαδήμος, ο οποίος μας προετοιμάζει από τώρα για 3ο Μνημόνιο!

Αλλά η χώρα είναι χρεοκοπημένη και εσωτερικά. Η ύφεση συνεχίζεται ακάθεκτη, οι πάντες, κράτος-επιχειρήσεις-νοικοκυριά, χρωστάνε στους πάντες, ο δημόσιος τομέας είναι σε αποσάθρωση. Το γεγονός ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι δηλώνουν πρόθυμοι να πάνε στα χωριά τους να καλλιεργήσουν ένα κομμάτι γης δεν παραπέμπει φυσικά σε «επιστροφή στη φύση», αλλά σε μια πολύ γνωστή περίοδο της ελληνικής ιστορίας: Κατοχή.

Και τι γίνεται με την «ανάπτυξη» και τις «επενδύσεις»; Όλα αυτά δεν είναι παρά προεκλογικά πυροτεχνήματα. Το σενάριο του Μνημονίου δεν περιλαμβάνει καμιά ανάπτυξη. Κανείς δεν πρόκειται να επενδύσει (ειδικά αν μιλάμε για παραγωγικές επενδύσεις κάποιας αξιόλογης κλίμακας) σε μια χρεοκοπημένη χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, με το «περιβάλλον» (π.χ. νομοθεσία, κατάσταση διοικητικού μηχανισμού) να αλλάζει κάθε εβδομάδα. Ακόμα και οι «επενδύσεις»-αρπαχτές που ακούν στο όνομα «ιδιωτικοποιήσεις» είναι αμφίβολο αν θα γίνουν σε αυτή τη φάση. Ενώ και η διαβόητη «εσωτερική υποτίμηση», για την υποτιθέμενη «ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας», είναι επί της ουσίας μια υπεκφυγή. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανένας έλεγχος σε αυτή την ιστορία. Οι μισθοί πέφτουν πολύ γρήγορα, μαζί τους καταρρέει και η εσωτερική ζήτηση, ενώ οι τιμές δεν πέφτουν ή πέφτουν πολύ αργά. Στην πραγματικότητα, ο μόνος στόχος πλέον είναι η βίαιη εξισορρόπηση προσφοράς και ζήτησης. Δηλαδή, να πέσουν οι μισθοί μέχρι τα επίπεδα που οι εργοδότες να μπορούν να τους καταβάλουν και να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους στο σημείο που να μπορεί να τις πληρώνει χωρίς να δανείζεται  και μην έχοντας σε λίγο τι άλλο να φορολογήσει. Η «συνθήκη ισορροπίας» αυτού του σεναρίου είναι: μισθοί κάτω από τα 400 ευρώ, πλήρης διάλυση υγείας-παιδείας-κοινωνικής ασφάλισης και μερικά εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, ή στα χωριά τους να φυτεύουν πατάτες. Και, φυσικά, με την κρίση χρέους να μην επιλύεται ουσιαστικά, αφού και τα νέα δάνεια δεν επαρκούν να καλύψουν όλες τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών, ενώ ο παρασιτισμός και η φοροδιαφυγή (που θα ενταθούν) θα συνεχίσουν να γεννούν νέα ελλείμματα.

Ο κατήφορος των Μνημονίων δεν έχει πάτο. Η μόνη διέξοδος είναι η εργατική τάξη να οργανωθεί και να στρέψει ενάντια σε αυτούς τους εγκληματίες τη διαρκή κοινωνική και πολιτική κρίση που θα παράγει η πολιτική τους.

Πάρις Δάγλας