Αραβικές χώρες: Η εξέγερση είναι πάντα ζωντανή

Κυβέρνηση, αστικός τύπος, αλλά και
ψευτοαριστερά δεν βγάζουν
τσιμουδιά για τις σφαγές του Άσαντ
στη Συρία

Έχει περάσει ένας χρόνος από τον πόλεμο στη Λιβύη. Η επέμβαση των ιμπεριαλιστών δεν έγινε με άμεσο στόχο την ανατροπή Καντάφι, αλλά για τον έλεγχο των εξελίξεων. Οι βόμβες δεν βοήθησαν του εξεγερμένους, ενώ έχουν φέρει στην ηγεσία των αντι-κανταφικών τα πιο συντηρητικά στοιχεία. Στην πραγματικότητα, γράφει ο Manlio Dinucci στο voltairenet, διχοτόμησαν την χώρα για μια ακόμα φορά και παρέδωσαν την εξουσία στη Δυναστεία Σενούσι, στην ανατολική επαρχία της Κυρηναϊκής.

Έτσι, η 19η Μαρτίου που, πριν ένα χρόνο, σηματοδότησε την έναρξη των ναυτικών και αεροπορικών βομβαρδισμών εναντίον της Λιβύης, υποτίθεται για την προστασία των πολιτών, πέρασε τελείως απαρατήρητη.

Για εφτά μήνες οι αεροπορικές δυνάμεις του NATO και των ΗΠΑ πραγματοποίησαν τριάντα χιλιάδες αποστολές, εκ των οποίων οι δέκα χιλιάδες ήταν επιθετικές αποστολές βομβαρδισμού και χρησιμοποίησαν πάνω από σαράντα χιλιάδες βόμβες και πυραύλους. Επιπλέον, ομάδες ειδικών δυνάμεων εισήλθαν στο λιβυκό έδαφος μαζί με χιλιάδες στρατιώτες από το Κατάρ, που εντοπίζονταν δύσκολα ανάμεσα στον τοπικό πληθυσμό. Επίσης, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τοπικές φατρίες, εχθρικές προς την κυβέρνηση της Τρίπολης, και υποστήριξαν ισλαμικές ομάδες που μέχρι πρότινος φιγουράριζαν στις πρώτες θέσεις της λίστας τρομοκρατικών οργανώσεων της ΣΙΑ. Η όλη επιχείρηση ενορχηστρώθηκε από την Ουάσιγκτον, αρχικά υπό την αιγίδα της ΑΦΡΙ-ΚΟΜ και μετά του NATO, αλλά παρέμεινε καθ' όλη τη διάρκεια της υπό αμερικανική διοίκηση.

Έτσι, το λιβυκό κράτος διαλύθηκε και ο Καντάφι δολοφονήθηκε, ενώ η επιχείρηση εκθειάστηκε από τον υπουργό Άμυνας, Λέον Πανέτα, ως μια «εμπνευσμένη επανάσταση», στην οποία οι ΗΠΑ είναι περήφανες που έπαιξαν ενεργό ρόλο, «δημιουργώντας μια μοναδική συμμαχία ενάντια στην τυραννία και υπέρ της ελευθερίας».  

Το σημαντικό είναι ότι η φλόγα της εξέγερσης παραμένει ζωντανή σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ενώ στη Λιβύη οι μάχες κρατούν και στην Αίγυπτο οι διαδηλωτές επιμένουν, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε μια σειρά χώρες. Στην Υεμένη, ο τύραννος φεύγει κάτω από το βάρος του λαϊκού ξεσηκωμού, ενώ στο μικροσκοπικό Μπαχρέιν οι σεΐχηδες της γειτονικής Σαουδικής Αραβίας έκαναν ωμή επέμβαση. Το κύριο μέτωπο, όμως, είναι στη Συρία, όπου ο δικτάτορας Ασαντ, του «σοσιαλιστικού» κόμματος Μπάαθ (αδερφού κόμματος του ΠΑΣΟΚ), σφάζει απροκάλυπτα τον εξεγερμένο λαό με φασιστικές μεθόδους. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η εξέγερση μπορεί να εξαπλωθεί και στους Κούρδους της γειτονικής Τουρκίας. 

Οι εξελίξεις δικαιώνουν όσους υποστηρίζουν, ότι δεν θα βγει κερδισμένο από την εξέγερση το ιμπεριαλιστικό μπλοκ της Ανατολής (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Τουρκία), αλλά ούτε και ο αντιδραστικός ισλαμισμός, γιατί όλοι αυτοί συγγενεύουν πολύπλευρα ή και ταυτίζονται με τα δεσποτικά καθεστώτα της περιοχής. 

Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι και αυτός χαμένος, γιατί οι δικτάτορες της Μέσης Ανατολής είναι παραδοσιακοί του σύμμαχοι. Και μαζί τους συνεργάζεται για να κάνει την Ελλάδα ασιατική χώρα. Γι' αυτό και ο εγχώριος αστικός Τύπος υποβαθμίζει τις σφαγές. Την ίδια στάση κρατούν και οι «προοδευτικοί» της λεγόμενης «αριστεράς», που έκαναν πάλι το «θαύμα» τους, αναγνωρίζοντας «εθνικό πόλεμο» στη συμμορία Καντάφι.

Το γκρέμισμα των τυραννιών και το προχώρημα των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων είναι η πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη για τους λαούς αυτούς, και μαζί βέβαια και για τον ελληνικό λαό, για ιδιαίτερους λόγους: γιατί έτσι δυσκολεύει ο ασιατικός εποικισμός της χώρας, αφού κλονίζονται τα καθεστώτα-συνεργοί του ελληνικού καπιταλισμού. Και τα ίδια εύχεται και κάθε τίμιος και προοδευτικός άνθρωπος στον πλανήτη.